Niniejszy artykuł prezentuje wybrane orzeczenia sądów administracyjnych, które dotyczą różnych obszarów działalności uczelni w Polsce. Celem artykułu jest ukazanie wyroków i postanowień, które mogą posłużyć wszystkim zainteresowanym pełną realizacją prawa do informacji publicznej.

Dostępne obecnie narzędzia internetowe w znacznym stopniu ułatwiają przeprowadzenie kwerendy orzecznictwa z ostatnich lat, dotyczącego przedmiotowego zagadnienia.

Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych [źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/cbo/query.] umożliwia znalezienie orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych, które zapadały, począwszy od 2004 r., a także wybranych orzeczeń z lat wcześniejszych.

Pomimo kilku przyjętych i możliwych do zastosowania kryteriów wyszukiwania (szukane słowa, sygnatura, rodzaj orzeczenia czy symbol sprawy) zadanie odnalezienia orzeczeń, które swoim zakresem i treścią obejmowałyby tytułowe zagadnienie, okazało się czasochłonne (z uwagi na ilość rekordów proponowanych przez system), zaś – jak w przypadku każdego doboru i jego kryteriów – z ostatecznie przedstawioną próbą orzeczeń można polemizować. Na potrzeby niniejszego artykułu przyjęto, iż prezentowane wybrane wyroki i postanowienia dotyczyć będą okresu ostatnich pięciu lat i ukazywać kierunki orzecznictwa, w jakich ewoluuje rozumienie „dostępu do informacji publicznej” w kontekście funkcjonowania uczelni.

Przegląd orzecznictwa pokazał ugruntowanie poglądu dotyczącego konieczności udostępniania informacji, które mogą być zakwalifikowane jako informacje publiczne przez szkoły wyższe (publiczne i w określonych przypadkach niepubliczne). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie [sygn. akt II SAB/Wa 869/15] w wyroku z 15 grudnia 2015 r. stwierdził: „uczelnia niepubliczna stanowi część państwowego systemu edukacji i nauki”, zaś „funkcjonowanie prywatnych szkół wyższych stanowi realizację jednego z konstytucyjnych zadań państwa i spełnia kryterium wykonywania zadań władzy publicznej”. Podobnie w wyroku z 18 grudnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu [sygn. akt IV SAB/Po 140/15] zawarł stwierdzenie, iż „mając na uwadze treść art. 70 Konstytucji RP – z którego wynika, że organizacja powszechnego kształcenia jest zadaniem władzy publicznej, a publiczne szkoły wyższe są elementem powszechnego systemu kształcenia – oraz art. 15 ust. 1 u.p.s.w. stanowiącego, że władze publiczne zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań, stwierdzić należy, że Uniwersytet, a ściślej jego organy, wykonują zadania publiczne i jako takie są zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy”.

W wielu orzeczeniach podkreślono również obowiązki rektorów uczelni. Wskazać tu można takie orzeczenia, jak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 25 marca 2015 r. [sygn. akt II SAB/Gd 15/15], w którym stwierdzono, iż „stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, władze publiczne, na zasadach określonych w ustawie, zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań. Oznacza to, że Rektor kierujący uczelnią publiczną oraz wydający decyzje administracyjne (por. np. art. 169 ust. 8 ustawy) i dysponujący majątkiem publicznym, jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej”, jak również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 27 lutego 2016 r. [sygn. akt IV SAB/Po 154/15], w którym skład orzekający wskazał, że „uznać należy, iż Rektor jest organem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, a dokumenty wytworzone przez organy mu podległe w związku z realizacją zadań publicznych uznać należy za dokumenty stanowiące informację publiczną”.

Znaleźć można orzeczenia odnoszące się do samej istoty prawa do informacji publicznej. W wyroku z 5 października 2015 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie [sygn. akt II SA/Kr 993/15] czytamy, iż „prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej zostało zagwarantowane w art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Obejmuje ono, między innymi, dostęp do dokumentów. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji)”.

W orzeczeniach przywołanych poniżej znajduje się również omówienie charakteru informacji publicznej. I tak kolejno: w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 30 października 2014 r. [sygn. akt II SAB/Ol 100/14] odnajdujemy stwierdzenie: „Oceniając, czy określona informacja publiczna może zostać udostępniona z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2, organ winien zwrócić uwagę, że ograniczenie to dotyczy tylko danych wrażliwych i nie niweczy przedmiotowego prawa, a jedynie je ogranicza”. W wyroku z 29 stycznia 2015 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu [sygn. akt IV SAB/Po 91/14] za informację publiczną uznano „treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a także treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie od tego, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy”. W przywoływanym wcześniej wyroku [sygn. akt II SA/Kr 993/15] sąd stanął na stanowisku, iż „informacja publiczna dotyczyć musi bowiem jakiegoś faktu, zdarzenia lub czynności. Nie wszystko, co znajduje się w szeroko pojętym spektrum działania organów administracji, może stanowić przedmiot prawa do udzielenia informacji publicznej”.

Ważne stwierdzenie określające wzajemną relację zasady jawności oraz ochrony prywatności w odniesieniu do możliwości realizacji prawa do dostępu do informacji publicznej zawarte zostało w wyroku z 18 grudnia 2015 r. [sygn. akt V SAB/Po 140/15]: „Z zestawienia tych dwóch wartości, tj. zasady jawności informacji publicznych oraz obowiązku ochrony prywatności, tajemnic przedsiębiorcy i danych osobowych osób fizycznych, można wyprowadzić wniosek, że możliwe jest udostępnianie informacji publicznej w sposób nienaruszający wskazanych dóbr chronionych”. Podmioty obowiązane do udostępniania informacji publicznych powinny w jak największym stopniu dążyć do urzeczywistnienia prawa do dostępu do informacji publicznej, przy jednoczesnym dbaniu o inne dobra chronione. Dotyczy to również uczelni.

Dokonana ocena treści orzeczeń (wyrażona strzałką przy każdym z poszczególnych orzeczeń) odnosi się nie tylko do poglądów wyrażonych przez składy orzekające w odniesieniu do możliwości stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej w kontekście funkcjonowania szkół wyższych w Polsce, ale również do możliwości potencjalnego powoływania się na nie w przypadku sporządzania uzasadnień ewentualnych skarg.

Niniejsze opracowanie, dzięki przedstawieniu wybranych fragmentów orzeczeń, ma zatem na celu pomóc wszystkim tym, którzy ustawę o dostępie do informacji publicznej wykorzystują w codziennej pracy.

W przytoczonych poniżej fragmentach oraz sentencjach orzeczeń sądów administracyjnych wykreślono informacje dotyczące składów orzekających i zasądzonych kosztów postępowania.

Wyroki przedstawione są chronologicznie. Wybrane zostały te orzeczenia, których tezy ocenić można jako pozytywne z perspektywy jednostek i podmiotów starających się uzyskać informację publiczną i mogące posłużyć jako argumentacja wszelkich pism zmierzających do realizacji prawa dostępu do informacji publicznej.

Sygnatura i data: II SAB/Ol 100/14 – wyrok WSA w Olsztynie z 2014-10-30

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie (...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2014 r. sprawy ze skargi (…) na bezczynność Dziekana Wydziału w udostępnieniu informacji publicznej I. zobowiązuje Dziekana Wydziału do rozpoznania wniosku skarżącej z dnia (...) – w terminie 14 dni od zwrotu akt administracyjnych; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Najważniejsze tezy orzeczenia

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi była bezczynność Dziekana Wydziału [...] w udzieleniu informacji publicznej w zakresie udostępnienia treści jednej losowo wybranej decyzji administracyjnej o przyjęciu na studia I stopnia, kierunek [...] w 2013 r. W ocenie Sądu, tak zredagowany wniosek, adresowany do dziekana konkretnego wydziału, w którym skarżąca domagała się udostępnienia treści jednej (dowolnie wybranej) decyzji w przedmiocie przyjęcia na studia I stopnia, kierunek [...] w 2013 r., stanowi dostateczne zindywidualizowanie zakresu żądania, które winno skutkować przyjęciem, że żądanie to dotyczy informacji publicznej w rozumieniu powołanego wyżej art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p.

(...)

Nie można podzielić stanowiska organu, że wnioskowana informacja, jako dotycząca osoby fizycznej, nie należy do kategorii informacji publicznej. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 u.d.i.p., podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej mogą ograniczyć dostęp do żądanych informacji ze względu na przepisy o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, jak również z uwagi na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy – ust. 2 tego artykułu. Oceniając, czy określona informacja publiczna może zostać udostępniona z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2, organ winien zwrócić uwagę, że ograniczenie to dotyczy tylko danych wrażliwych i nie niweczy przedmiotowego prawa, a jedynie je ogranicza.

W rozpoznawanej sprawie organ nie udostępnił żądanej informacji publicznej ani nie odmówił jej udostępnienia w formie decyzji, wobec czego Sąd uznał za zasadną skargę dotyczącą bezczynności organu i zobowiązał organ do rozpoznania wniosku strony skarżącej w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Sygnatura i data: I SAB/Ol 103/14 – wyrok WSA w Olsztynie z 2014-12-02

Sentencja 

(…) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie (...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2014 roku sprawy ze skargi (…) na bezczynność Dziekana Wydziału w udostępnieniu informacji publicznej I. umarza postępowanie sądowe w zakresie bezczynności organu; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. nie wymierza organowi grzywny.

Najważniejsze tezy orzeczenia

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi była bezczynność Dziekana (…) Szkoły A w udzieleniu informacji publicznej w zakresie udostępnienia treści jednej losowo wybranej decyzji administracyjnej w przedmiocie przyjęcia na studia. Żeby móc skutecznie zarzucać temu organowi bezczynność, należy w pierwszej kolejności stwierdzić, czy na takim podmiocie ciąży wynikający z przepisów prawa obowiązek udzielenia informacji publicznej. Wskazać zatem należy, że szkoła wyższa (w tym niepubliczna), jako część systemu nauki polskiej i systemu edukacji narodowej, jest powszechnie uważana za zakład administracyjny, wykonujący zadania publiczne. Skoro stosowne organy uczelni wykonują zadania z zakresu władzy publicznej i wydają w związku z tym akty administracyjne, to są one organem administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym i ich działalność podlega ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.).

W przedmiotowej sprawie organ przyjął, że żądana informacja stanowi informację publiczną, i usunął stan bezczynności wraz z przekazaniem skargi do Sądu, gdyż odmówił skarżącemu udzielenia informacji publicznej decyzją z dnia […], wysłaną stronie w dniu 20 sierpnia 2014 r. Skoro zaś organ wydał decyzję, to niezasadne jest twierdzenie, że wniosek skarżącego w ogóle do organu nie wpłynął. Nie budzi także wątpliwości okoliczność, że bezczynność będąca przedmiotem skargi przestała istnieć po wniesieniu skargi. Wskazać bowiem należy, że wprawdzie organ wydał przedmiotową decyzję o odmowie udzielenia informacji publicznej w dniu 19 sierpnia, lecz nadał ją w urzędzie pocztowym w dniu 20 sierpnia. W tym samym dniu przesłał skargę wraz z aktami sprawy tut. Sądowi. Tak więc przed wniesieniem skargi, co z kolei nastąpiło 6 sierpnia 2014 r. (odpis skargi, akta sądowe), (…), którą to datę liczy się od dnia wniesienia skargi do organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi, decyzja załatwiająca wniosek strony nie została wprowadzona do obrotu prawnego, gdyż nie została jeszcze w tej dacie wydana. Zgodnie zaś z art. 110 Kodeksu postępowania administracyjnego organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili doręczenia.

Sygnatura i data: IV SAB/Po 91/14 – wyrok WSA w Poznaniu z 2015-01-29

Sentencja 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi (…) na bezczynność Dziekana (...) Uniwersytetu (...) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Dziekana (...) Uniwersytetu (...) do załatwienia wniosku (…) z dnia (...) września 2014 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (...)

Najważniejsze tezy orzeczenia

Przedmiotem kontroli zgodności z prawem w niniejszym postępowaniu była skarga na bezczynność Dziekana [...], która to bezczynność polega na braku udostępnienia (…) informacji publicznej, w zakresie wskazanym we wniosku. Skarżąca domagała się doręczenia jej kopii protokołu z posiedzenia Komisji Rekrutacyjnej z dnia [...] września 2014 r. i rekomendacji przygotowanej przez Komisję dla Rady Wydziału dotyczących konkursu otwartego na stanowisko adiunkta w Zakładzie [...], w którym brała udział, ogłoszonego 23 czerwca 2014 r. Zgodnie z art. 60 ust. 6 ustawy z 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. 2012.572) organami jednoosobowymi uczelni są rektor i kierownicy podstawowych jednostek organizacyjnych. Kierownikiem wydziału jest dziekan. Zgodnie z § [...] Statutu [...] konkurs na stanowiska pracownika naukowo-dydaktycznego ogłasza dziekan. On jest więc prawidłowo oznaczonym organem w przedmiotowej sprawie.

(...)

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r., I OSK 851/10 (publ. LEX nr 737513), że termin „zadania publiczne” jest pojęciem szerszym od terminu „zadań władzy publicznej” (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie „zadanie publiczne” użyte w art. 4 powołanej ustawy zamiast pojęcia „zadanie władzy publicznej” użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane „zadanie publiczne” cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli.

Dokonując powyższej oceny, Sąd miał na uwadze, że Uniwersytet [...] jest uczelnią publiczną. (§ [...] Statutu [...] opublikowanego na stronie internetowej). Tak więc jest podmiotem, o jakim mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz. U. 2012.572, zwanej dalej p.s.w.) uczelnie, pełniąc misję odkrywania i przekazywania prawdy poprzez prowadzenie badań i kształcenie studentów, stanowią integralną część narodowego systemu edukacji i nauki. Uczelnie publiczne wykonują zadania publiczne z zakresu kształcenia (edukacja i nauka). Zgodnie z art. 92 ust. 1 p.s.w. działalność uczelni publicznej jest finansowana z dotacji budżetu państwa na zadania ustawowo określone oraz może być finansowana z przychodów własnych. Zgodnie z art. 93 i 94 p.s.w. z budżetu państwa finansowane są zadania uczelni związane z kształceniem studentów, w tym na wynagrodzenia pracowników. Pracownikami uczelni są nauczyciele akademiccy oraz pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi. Nauczycielami akademickimi są pracownicy naukowo-dydaktyczni, pracownicy dydaktyczni, naukowi i dyplomowani bibliotekarze oraz dyplomowani pracownicy dokumentacji i informacji naukowej (art. 108 p.s.w.). Pracownicy naukowo-dydaktyczni i naukowi są zatrudniani na stanowiskach profesora zwyczajnego, profesora nadzwyczajnego, profesora wizytującego, adiunkta, asystenta (art. 110 ust. 1 p.s.w.). Zgodnie z art. 114 ust. 4 p.s.w. na stanowisku adiunkta może być zatrudniona osoba, która posiada co najmniej stopień naukowy doktora. Z uwagi na fakt, że stanowisko adiunkta jest stanowiskiem naukowo-dydaktycznym, adiunkt kształci i wychowuje studentów (art. 111 ust. 1 p.s.w.), wypełnia tym samym funkcje publiczne z zakresu kształcenia (edukacji i nauki), nadto jest na uczelniach publicznych wynagradzany ze środków publicznych, tym samym należy zaliczyć go do osób pełniących funkcje publiczne. W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się zgodnie, że nauczyciele akademiccy są osobami pełniącymi funkcje publiczne w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (por. wyroki NSA z dnia 19.04.2011 r., I OSK 125/11, 5.04.2013 r., I OSK 196/13). Nieprawidłowe było stanowisko zajęte przez organ w odpowiedzi na skargę, zgodnie z którym skoro adiunkt nie posiada przymiotów władzy publicznej, jak np. rektor, który reprezentuje uczelnię na zewnątrz i kieruje jej działalnością, to nie stosuje się do niego przepisów u.d.i.p. Jak już bowiem wskazano wyżej, art. 4 ust. 1 u.d.i.p. nie ogranicza się do władzy publicznej, a dotyczy również podmiotów wykonujących zadania publiczne, które jest pojęciem szerszym.

Z uwagi na powyższe, skoro uczelnia publiczna w zakresie realizacji zadań publicznych – edukacji – jest podmiotem wskazanym w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., jest zobowiązana do udzielania informacji publicznej w związku z wykonywanymi zadaniami publicznymi i faktem dysponowania majątkiem publicznym. Stanowisko adiunkta jest stanowiskiem związanym z realizacją zadań publicznych uczelni i wynagradzanym ze środków publicznych, tym bardziej informacje związane z zatrudnianiem na tym stanowisku są informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 c i d u.d.i.p., tj. informacją o przedmiocie działalności, kompetencjach, osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach.

W przedmiotowej sprawie skarżąca wnosiła o udostępnienie jej kopii protokołu z posiedzenia Komisji Rekrutacyjnej i rekomendacji przekazanej Radzie Wydziału w sprawie dotyczącej wyboru na stanowisko adiunkta, w którym skarżąca brała udział. Organ odmówił skarżącej udzielenia informacji w tym zakresie, uznając, że nie jest to informacja publiczna. Poinformował skarżącą o przepisach regulujących przebieg konkursu, o składzie komisji i dokonaniu wyboru jednej z czterech kandydatek, z podaniem jej imienia i nazwiska, co nie satysfakcjonowało (…), tym bardziej że po zakończeniu konkursu otrzymała formularz zgłoszeniowy o innej treści niż ten, który otrzymała, przystępując do konkursu. Zgodnie z art. 6 ust. 3 pkt g u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych. W tym miejscu wskazać należy, że przepis ten został wprowadzony ustawą z 17 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2005 r. 132.1110), która wprowadzała zmiany w licznych ustawach w zakresie zasad naboru na stanowiska publiczne. W większości z tych przepisów wprowadzono zasadę publikowania informacji o konkursach, kandydatach i innych okolicznościach w Biuletynie Informacji Publicznej z dodatkowym wskazaniem, że informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu o naborze. Z uwagi na fakt, że ustawą zmieniającą z 17 czerwca 2005 r. nie wprowadzono zmian we wszystkich regulacjach dotyczących naboru kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w pkt 15 tej ustawy dodano pkt g do art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. Przepis ten, a w szczególności sformułowanie „w zakresie określonym w przepisach odrębnych”, w kontekście zmian dokonanych ustawą zmieniającą z 17 czerwca 2005 r. i przepisów u.d.i.p., nie może być jednak interpretowany w ten sposób, że informacją publiczną w zakresie naboru kandydatów na wolne stanowiska są tylko dane wyraźnie za taką informację uznane w odrębnych przepisach. Przekładając to na stan faktyczny przedmiotowej sprawy, nie można zdaniem Sądu uznać, że informacją publiczną jest jedynie ogłoszenie o konkursie, tylko z tego powodu, że w świetle art. 118 a ust. 2 p.s.w. jedynie informację o konkursach ogłasza się publicznie. Podkreślić należy, że publiczne ogłoszenie o konkursie z tego przepisu jest konsekwencją narzucenia formy przeprowadzania konkursu jako otwartej, a więc skierowanej do szerokiego grona kandydatów, a nie ograniczeniem informacji kwalifikowanych jako publiczne. Zdaniem Sądu przepis art. 6 ust. 3 lit g u.d.i.p. za informację publiczną uznaje wszelkie informacje wskazane w przepisach odrębnych związane bezpośrednio z naborem na wolne stanowiska, a nie tylko te, które w odrębnych przepisach za takie informacje wprost są uznawane. Nie można pominąć bowiem również faktu, że przepis art. 6 u.d.i.p. zawiera otwarty katalog informacji podlegających udostępnieniu jako informacje publiczne i nie można wykluczyć, że dana informacja będzie stanowiła informację publiczną wskazaną w jednym, kilku lub żadnym z wymienionych w tym przepisie punktów. Istotne do oceny, czy dana informacja stanowi informację publiczną, ma dokonane na wstępie ustalenie, że dotyczy ona zadań publicznych podmiotów, które te zadania wykonują i korzystają w tym zakresie z publicznych pieniędzy. A taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Przebieg otwartego konkursu na stanowisko adiunkta na uczelni publicznej winien być przejrzysty, a temu służy udostępnienie jako informacji publicznej protokołu Komisji Rekrutacyjnej. To, że głosowanie Komisji odbywa się w trybie tajnym, nie oznacza, że protokół posiedzenia komisji również objęty winien być tajnością. Jak wynika z § [...] statutu [...] wyboru komisji dokonuje rada wydziału. Komisja, zgodnie z pkt 6 załącznika nr 2 do statutu, winna ustalić szczegółowe kryteria oceny przydatności kandydatów, dokonać ich oceny, zgodnie z warunkami konkursu, może przeprowadzić rozmowy kwalifikacyjne, powoływać recenzentów dorobku naukowego, a następnie podejmuje uchwałę w sprawie wyłonienia kandydata na stanowisko, którego dotyczy konkurs, i przedstawia go właściwej radzie. Prace komisji dokumentuje się w protokole. Protokół jak i uchwała komisji są dokumentami wytworzonymi przez komisję powoływaną przez organ uczelni – radę wydziału – i pozostają w dyspozycji uczelni. Protokół obejmuje przebieg posiedzenia komisji, która dokonuje wyboru najlepszego kandydata na stanowisko pracownika naukowo-dydaktycznego, a uchwała – decyzję w sprawie przedstawienia konkretnego kandydata radzie wydziału. Następnie, zgodnie z § [...] statutu, rada wydziału rozstrzyga konkurs i przekazuje uchwałę w tej sprawie rektorowi, a rektor, zgodnie z art. 118 p.s.w., nawiązuje stosunek pracy z nauczycielem akademickim. Przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym ani statut [...] czy też regulacje załącznika nr 2 do statutu nie przewidują możliwości odwołania się od wyników tego konkursu, a tym samym wykorzystania informacji zawartych w protokole czy uchwale rekomendującej wybranego kandydata do realizacji indywidualnych interesów kandydatów, którzy na to stanowisko nie zostali wybrani. To, że z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej występuje osoba, która zgłosiła swoją kandydaturę na to stanowisko, nie oznacza, że wniosek nie dotyczy sprawy publicznej. Przy uznaniu, że dana informacja ma charakter publiczny i tak jak w niniejszej sprawie dotyczy kwestii wyboru najlepszego kandydata na stanowisko pracownika naukowo-dydaktycznego, pełniącego zadania publiczne w zakresie kształcenia studentów, a tym samym ma znaczenie nie tylko dla kontrkandydatów, ale większej ilości osób (m.in. studentów, innych pracowników uczelni), bez znaczenia pozostaje kwestia, czy z wnioskiem występuje osoba bezpośrednio zainteresowana wynikiem konkursu, czy też inny obywatel. Zgodnie z art. 2 ust. 2 u.d.i.p. od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Organ, który posiada informację publiczną, wytworzył ją, ma obowiązek jej udostępnienia wnioskodawcy bez względu na to, czy ma on interes prawny lub faktyczny do jej otrzymania. Podkreślić należy, że informacja protokołu posiedzenia Komisji Rekrutacyjnej przeprowadzającej konkurs na stanowisko adiunkta na uczelni publicznej dotyczy sfery faktów i ma charakter publiczny. Wytworzona bowiem została w toku realizacji zadań publicznych (zatrudnienia najlepszego kandydata na stanowisko naukowo-dydaktyczne, wynagradzanego ze środków publicznych) przez właściwy organ, jakim jest komisja rekrutacyjna powołana przez radę wydziału. W świetle art. 4 ust. 1 u.d.i.p. uczelnia publiczna jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek udostępniania informacji publicznej, zarówno dlatego, że wykonuje zadania publiczne, jak i dlatego, że dysponuje majątkiem publicznym.

Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a także treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie od tego, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, przewidującego prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne. Prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu (art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Organ w odpowiedzi na skargę, powołując się na wyrok NSA z 30.12.2012 r. (IOSK 1696/12) i uznając, że skoro skarżąca występuje we własnej sprawie, to nie ma podstaw do zaspokojenia jej żądania w trybie u.d.i.p., nie zwrócił uwagi na to, że stanowisko wyrażone w tym wyroku NSA zakładało, że przedmiotem wniosku jest kwestia mająca jedynie charakter indywidualny, pozostająca bez znaczenia dla większej ilości osób czy grup obywateli. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie miejsca nie miała. Wybór na stanowisko pracownika naukowo-dydaktycznego uczelni publicznej spośród kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu otwartego, jest sprawą publiczną, a nie indywidualną sprawą kandydatów na to stanowisko.

Sygnatura i data: II SAB/Gd 15/15 – wyrok WSA w Gdańsku z 2015-03-25

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (...) po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi (…) na bezczynność Rektora (…) w sprawie udostępnienia informacji publicznej 1. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 2. umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

Najważniejsze tezy orzeczenia

Nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, że Rektor (…), w świetle art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy, jest organem zobowiązanym w zakresie podmiotowym do stosowania tej ustawy, w związku z czym jest zobowiązany do udostępniania posiadanych informacji, mających charakter informacji publicznych (art. 4 ust. 3 ustawy).

Art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi bowiem, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, które na podstawie przepisów Konstytucji i właściwych ustaw wykonują zadania administracji publicznej, korzystając ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej. Uniwersytet, zgodnie z art. 12 w zw. z art. 252 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (tj.: Dz.U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.), jest publiczną osobą prawną, wykonującą zadania publiczne, a jego organy wykonują władztwo administracyjne na zasadzie i w granicach określonych ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym. Organy tej uczelni wykonują zadania publiczne oraz dysponują majątkiem publicznym.

Kwestia statusu publicznej szkoły wyższej w świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej była już przedmiotem rozstrzygnięć podejmowanych przez sądy administracyjne. W orzecznictwie wskazano, że organy uniwersytetu wykonują zadania publiczne i są obowiązane do udostępniania informacji publicznej. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, władze publiczne, na zasadach określonych w ustawie, zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań. Oznacza to, że Rektor kierujący uczelnią publiczną oraz wydający decyzje administracyjne (por. np. art. 169 ust. 8 ustawy) i dysponujący majątkiem publicznym jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, LEX nr 236545; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 stycznia 2006 r., sygn. akt II SAB/Gd 66/04, ONSAiWSA 2007/1/16; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt II SAB/Lu 77/12, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W sprawie nie jest również sporne, że żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 ustawy, albowiem dotyczy wprost wydatkowania przez Rektora (…) środków publicznych w ramach zawieranych przez niego umów, zobowiązań i wydatków.

Informacją publiczną jest bowiem każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, które na gruncie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia, mającej walor informacji publicznej, treści wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. akt l OSK 123/06, LEX nr 291357; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt IV SA/Po 652/07; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. akt II SAB/Lu 19/06 – https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zakresem ustawy o dostępie do informacji publicznej objęte są również umowy cywilnoprawne, zawierane przez organy władzy publicznej oraz osoby pełniące funkcje publiczne, w zakresie wykonywanych przez nie zadań publicznych i gospodarowania majątkiem publicznym. Z tego względu informacją publiczną jest treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 września 2012 r., sygn. I OSK 916/12, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sygnatura i data: IV SAB/Po 48/15 – wyrok WSA w Poznaniu (nieprawomocny) z 2015-06-10

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia (...)  na bezczynność Rektora (…)  w P. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Rektora (…) w P. do załatwienia wniosku skarżącego Stowarzyszenia (...) R. W.  o udzielenie informacji publicznej zawartego w piśmie z dnia 17 lutego 2015 r. za wyjątkiem pytań zawartych w części II pisma z 17 lutego 2015 r. tiret 1, 2, 3; 2. stwierdza, że bezczynność określona w pkt 1 wyroku nie miała charakteru rażącego.

Najważniejsze tezy orzeczenia

Uznając, że niniejsza skarga jest dopuszczalna, stwierdzić należy, iż jej przedmiotem jest bezczynność Rektora (…) w P. w zakresie udostępnienia stronie skarżącej informacji wskazanych we wniosku z dnia 17 lutego 2015 r. Na wstępie należy wskazać, iż (…) jest uczelnią publiczną, a jej organy wykonują władztwo administracyjne na zasadzie i w granicach określonych ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym. Nie ulega zatem wątpliwości, że organy tej uczelni wykonują zadania publiczne oraz dysponują majątkiem publicznym. Wobec tego Rektor tej uczelni na podstawie art. 4 ust. w pkt. 1 i 5 u.d.i.p. (przy założeniu, iż żądana informacja mieści się zakresie informacji publicznej określonej w u.d.i.p. – o czym poniżej) co do zasady jest obowiązany do udostępniania informacji publicznej. W tym miejscu należy wskazać, iż skierowanie wniosku o udzielenie informacji publicznej do (…) a nie do jej Rektora, nie spowodowało braku możliwości nadania wnioskowi o udzielenie informacji publicznej jak i samej skargi właściwego biegu. Ponadto Rektor jako organ zobowiązany nie kwestionuje faktu, iż pismo z dnia 2 marca 2015 r. stanowiące odpowiedź na wezwanie do udzielenia informacji publicznej zostało sporządzone w jego imieniu. Tym samym wadliwe wskazanie w skardze (…) zamiast jej Rektora nie oznacza, iż skarga winna być tylko z tego powodu oddalona.

(...)

Pojęcie „informacji publicznej” ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. W myśl tych przepisów, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Uwzględniając wszystkie aspekty wynikające z treści tych przepisów, można więc przyjąć, że informacją publiczną jest każda informacja dotycząca sfery faktów i danych publicznych, a więc każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów realizujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Podkreślić przy tym należy, że informacja publiczna musi dotyczyć sfery istniejących faktów i danych, nie zaś niezmaterializowanych w jakiejkolwiek postaci zamierzeń podejmowania określonych działań, i może pochodzić od dowolnych podmiotów, jeżeli tylko dotyczy „sprawy publicznej” w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Powyższe wyklucza uznanie za informację publiczną zakres pytań zawartych w części II pisma z dnia 17 lutego 2015 r. tiret 1, 2, 3. Pytania te dotyczą bowiem zamiaru (a nie faktu) wykonania wyroków zapadłych między skarżącym i organem i nie dotyczą sprawy publicznej, lecz są bezpośrednio związane z procesem cywilnym między skarżącym a Rektorem. Mając powyższe na uwadze, należy również wskazać, iż Rektor w swojej odpowiedzi nie ustosunkował się do wniosku, który w swej treści zawierał szereg oddzielnych pytań. Skoro wniosek dotyczy szeregu kwestii, organ powinien szczegółowo odnieść się do każdego z nich, tym bardziej iż co do części zagadnień nie można uznać argumentacji zawartej w odpowiedzi za wystarczającą, gdyż wbrew stanowisku organu nie dotyczą one zamiarów, lecz faktów.

Mając wszystko to na uwadze, należało stwierdzić, iż Rektor (…), załatwiając jedynie częściowo wniosek Skarżącego z 17 lutego 2015 r. w zakresie pytań zawartych w części II pisma z dnia 17 lutego 2015 r. tiret 1, 2, 3, dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu tego wniosku w pozostałej części. Zgodnie bowiem z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem art. 13 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 15 ust. 2 u.d.i.p. (ten ostatni przepis dotyczy możliwości poboru opłaty na pokrycie kosztów udostępnienia żądanej informacji). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). W niniejszej sprawie wszystkie te terminy upłynęły bezskutecznie przed dniem wniesienia skargi oraz wydania wyroku.

Sygnatura i data: IV SAB/Wr 182/15 – postanowienie WSA we Wrocławiu z 2015-10-05

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (...) na posiedzeniu niejawnym, sprawy ze skargi Fundacji (...) z/s w W., na bezczynność Rektora (…) we W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, postanawia: I. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne (…)

Najważniejsze tezy orzeczenia

W niniejszej sprawie przedmiotem postępowania jest bezczynność związana z udostępnieniem informacji publicznej. Należy podkreślić, że przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2014 r., poz. 782) nakładają na podmioty dysponujące informacjami publicznymi obowiązek ich udostępnienia bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 przywołanej ustawy). W przypadku gdy informacja publiczna nie może zostać udostępniona w czternastodniowym terminie, należy powiadomić wnioskodawcę o powodach udostępnienia oraz o terminie, w jakim udostępni się informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (ust. 2).

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że Rektor (…) we W. jako podmiot reprezentujący uczelnię wyższą wykonującą zadania publiczne i dysponującą majątkiem publicznym, zobowiązany był do udostępnienia – żądanej przez skarżącą – informacji publicznej. Nie budzi również wątpliwości fakt, że informacja publiczna została przez organ udostępniona niezwłocznie po skierowaniu do tego podmiotu skargi na bezczynność, której wyłączną przyczyną – jak podaje organ – było niedopatrzenie.

(...)

Sygnatura i data: II SA/Kr 993/15 – wyrok WSA w Krakowie z 2015-10-05

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2015 r. sprawy ze skargi (…) na decyzję Rektora (...) w K. z dnia 22 czerwca 2015 r., nr (...) w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję tego samego organu (...)

Najważniejsze tezy orzeczenia

Jak wynika z akt niniejszej sprawy, skarżąca wnioskiem z dnia 8 maja 2015 r. zwróciła się o udostępnienie informacji publicznej poprzez podanie imion i nazwisk studentów i absolwentów będących uczestnikami zajęć z języka rusińsko-łemkowskiego dofinansowanych z dotacji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (obecnie Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji) w latach akademickich 2007-2014. Organy administracyjne, rozpoznając niniejszy wniosek, stanęły na stanowisku, iż informacja, której udostępnienia domaga się wnioskodawczyni, nie należy do kategorii spraw publicznych i podlega ochronie jako dobra osobiste. To stanowisko podziela także w całości Sąd orzekający.

Prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej zostało zagwarantowane w art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Obejmuje ono, między innymi, dostęp do dokumentów. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji). W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tryb udzielania informacji, o których mowa w tym artykule, określają ustawy i realizacją powyższego przepisu jest właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej stanowi w art. 1 ust. 1, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Tę ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1, który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze informacji publicznych, czyniąc to w sposób otwarty, czemu służy zwrot „w szczególności”. Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji zawartą w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia „informacja publiczna”. Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 181/02; wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 2036-2037/02; za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). Z powyższego wynika, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań w zakresie władzy publicznej.

Informacją publiczną będą nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organ administracji publicznej, ale przymiot taki będą posiadać także te, których organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Bez znaczenia jest również i to, w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu organu i jakiej sprawy dotyczą. Ważne natomiast jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez organ i odnosiły się do niego bezpośrednio. Innymi słowy, dokumenty takie muszą wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie organu (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 2043/05, opub. w LEX nr 196314). Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

W kontekście powyższych wywodów należy ponownie przytoczyć treść wniosku skarżącej, w którym wnosi o wskazanie, podanie imion i nazwisk studentów i absolwentów będących uczestnikami zajęć z języka rusińsko-łemkowskiego dofinansowanych z dotacji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (obecnie Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji) w latach akademickich 2007-2014.

W ocenie Sądu tak sformułowany wniosek nie dotyczy informacji publicznej. Jak wyżej wywiedziono, informacją publiczną jest każda informacja wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych. Informacja publiczna dotyczyć musi bowiem jakiegoś faktu, zdarzenia lub czynności. Nie wszystko, co znajduje się w szeroko pojętym spektrum działania organów administracji, może stanowić przedmiot prawa do udzielenia informacji publicznej.

W tym miejscu należy podkreślić, że dane osobowe stanowią informację (art. 6 ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych) i mieszczą się w zakresie „pojęcia do prywatności”. W orzecznictwie podkreśla się, że celem ustawy o ochronie danych osobowych jest ochrona prywatności w rozumieniu art. 47 Konstytucji RP. Jednocześnie art. 5 ust. 2 zdanie 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu m.in. ze względu na prywatność osoby fizycznej. Odpowiadając zatem na zarzut skargi, można wskazać, że pierwszeństwo prawa do prywatności wobec prawa dostępu do informacji publicznej wynika z obydwu wymienionych ustaw. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego „obie ustawy stanowią równorzędne akty prawne i w każdej sprawie konieczne staje się wyważenie możliwości realizacji prawa do informacji publicznej w sytuacji, gdy w tej informacji zawarte są jednocześnie dane osobowe. Z przepisów wymienionych ustaw nie można wyprowadzić generalnego zakazu udostępnienia informacji publicznej, w której figurują określone dane osobowe. Jednocześnie brak jest też takiej regulacji, która byłaby podstawą legalizującą co do zasady uzyskanie dostępu do danych osobowych w ramach realizowanego prawa do informacji publicznej” (zob. wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r., I OSK 2872/12).

Skoro zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie danych osobowych za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej, tj. osoby, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności poprzez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne, to nie ulega wątpliwości, że takie dane jak imię i nazwisko osoby fizycznej są danymi osobowymi i dotyczą sfery prywatności tej osoby (por. wyrok NSA z dnia 18 listopada 2009 r., I OSK 667/09, wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2008 r., I OSK 1365/06). Z kolei treść art. 5 ust. 2 zdanie drugie ustawy o dostępie do informacji publicznej wyraźnie i enumeratywnie określa sytuacje, w których ma miejsce prymat prawa do informacji publicznej nad prawem do prywatności, stanowiąc, że ograniczenie prawa do informacji publicznej m.in. ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W konsekwencji należy przyjąć, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie udostępnienia danych osobowych, chyba że chodzi informację o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadek, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (patrz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2014 r. I OSK 2499/13).

Sygnatura i data: I OSK 2153/14 – wyrok NSA z 2015-11-25

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny (...) po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rektora (…) w Szczecinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Sz 159/14 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Rektora (…) w Szczecinie z dnia (...) grudnia 2013 r. nr (...) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Najważniejsze tezy orzeczenia

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przytoczone uregulowania uzasadniają stanowisko, że każdy uczestnik (destynatariusz) publicznego zakładu administracyjnego, np. szkoły wyższej, a więc i doktorant, otrzymujący korzyści pochodzące ze środków publicznych lub wykonujący pewne zadania w imieniu zakładu administracyjnego, jest osobą mającą związek z pełnieniem funkcji publicznej, o której mowa w art. 5 ust. 2 zd. 2 u.d.i.p. W zakresie, w jakim informacje dotyczą tego związku, także prywatne czy objęte tajemnicą przedsiębiorstwa, podlegają zatem udostępnieniu jako publiczne. Identyczne stanowisko w odniesieniu do kontrahentów zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 8 listopada 2012 r., I CSK 190/12. Spotkało się ono z aprobatą w literaturze przedmiotu – zob. Gajewski S., Jakubowski A., Glosa do tego wyroku, ST 2013, nr 9, s. 84 i n.

Skoro doktorantka (…) jest osobą mającą związek z pełnieniem funkcji publicznej, to nie było potrzeby przeprowadzania uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentu, a zatem nie doszło do naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a. w postępowaniu przed Sądem I instancji.

Również bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. przez uwzględnienie skargi. W kontekście tej podstawy kasacyjnej wskazanej w pkt 1 skargi kasacyjnej Rektora (…) w Szczecinie stwierdzić należy, że nie stanowi prawidłowego określenia podstawy skargi kasacyjnej wskazanie tylko i wyłącznie przepisu regulującego sposób rozstrzygnięcia sprawy, a więc przepisów art. 145-151 p.p.s.a. Wymienione przepisy nie mogą stanowić samodzielnej podstawy skargi kasacyjnej, gdyż błąd w postaci uwzględnienia lub oddalenia skargi sąd pierwszej instancji popełnia w fazie wcześniejszej niż etap orzekania, czyli w fazie kontroli zaskarżonego aktu lub czynności poprzedzającej wydanie orzeczenia. Zatem podstawą skargi kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. mogą być jedynie przepisy regulujące proces dochodzenia do rozstrzygnięcia, a nie przepisy określające samo rozstrzygnięcie.

Sygnatura i data: II SAB/Wa 869/15 – wyrok WSA w Warszawie z 2015-12-15

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (...) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 15 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi (…) na bezczynność Komisji Rekrutacyjnej (...) Uniwersytetu (...) w W. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia (...) lutego 2015 r. 1. zobowiązuje Komisję Rekrutacyjną (...) Uniwersytetu (...) w W. do rozpatrzenia wniosku skarżącego (…) z dnia (...) lutego 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Najważniejsze tezy orzeczenia

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2012 r., poz. 572 z pózn. zm.), ustawę stosuje się do publicznych i niepublicznych szkół wyższych. Natomiast art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy stanowi, że użyte w ustawie określenia oznaczają: uczelnia niepubliczna – uczelnię utworzoną przez osobę fizyczną albo osobę prawną niebędącą państwową ani samorządową osobą prawną.

Uczelnia niepubliczna stanowi część państwowego systemu edukacji i nauki. W zakresie tworzenia i funkcjonowania tych uczelni nie ma dowolności, gdyż do państwa należy ustalenie warunków ich powstawania, funkcjonowania, określa ono też udział władz publicznych w ich finansowaniu. Dlatego też funkcjonowanie prywatnych szkół wyższych stanowi realizację jednego z konstytucyjnych zadań państwa i spełnia kryterium wykonywania zadań władzy publicznej (por. postanowienie SN z dnia 25 czerwca 2004 r., sygn. V KK 74/04, OSNKW 2004/7-8/79). Dla uznania danych zadań za zadania publiczne istotnym jest bowiem brak rezygnacji władzy publicznej z odpowiedzialności za ich wykonywanie.

Uczelnia niepubliczna, nie będąc organem administracji publicznej, jest jednostką, która powołana została do wykonywania zadań publicznych i jest uprawniona do nawiązywania stosunków administracyjno-prawnych w zakresie określonym w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym (por. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2001 r., sygn. I SA 2521/00; www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Fakt wykonywania zadań publicznych przez uczelnię niepubliczną, a w szczególności podejmowanie działań związanych z rekrutacją studentów lub doktorantów, przesądza, że żądana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną. Bez znaczenia dla takiej oceny pozostaje stanowisko Komisji, że rekrutacja na studia doktoranckie nie była finansowana z środków Skarbu Państwa.

Stosownie do treści art. 196 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wyniki rekrutacji na studia doktoranckie są jawne.

Podkreślić jednak należy, że skarżący, żądając udostępnienia informacji publicznej, odwołał się do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z powyżej przytoczonym przepisem.

Jak wynika z udzielonej skarżącemu odpowiedzi, przekazano mu tzw. „listę rankingową” po zanonimizowaniu danych osobowych wszystkich kandydatów.

Podkreślić należy niekonsekwencję w działaniu Komisji, która z jednej strony twierdzi, że żądane przez skarżącego informacje nie posiadają przymiotu informacji publicznej, z drugiej strony udostępnia mu powyżej określoną listę, po uprzednim jej zanonimizowaniu.

Podejmując czynności związane z wnioskiem skarżącego, Komisja całkowicie pominęła art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Sygnatura i data: IV SAB/Po 140/15 – wyrok WSA w Poznaniu z 2015-12-18

z uwzględnieniem treści postanowienia z 27 stycznia 2016 (IV SAB/Po 154/15)

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (...) po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi (…) na bezczynność Rektora Uniwersytetu im. (...) w P. w przedmiocie rozpoznania wniosku o udzielenie informacji publicznej 1. zobowiązuje Rektora Uniwersytetu im. (...) w P. do rozpoznania w terminie 14 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej obejmującego: a) podanie wysokości dodatku funkcyjnego, jaki otrzymuje (…) z Wydziału (...) (...) z tytułu pełnienia funkcji „p.o. Dziekana” Wydziału (...) (...) w K.; b) doręczenie nieanonimizowanej kopii (skanu) wydanego przez Prokuraturę Rejonową (...) postanowienia z dnia (...) listopada 2014 r. o umorzeniu postępowania wyjaśniającego, które było prowadzone przeciwko Dziekanowi Wydziału (...) (...) wraz z uzasadnieniem, jakie wpłynęło do Rektora; c) doręczenie kopii (skanu) opinii prawnej sporządzanej dla Rektora (...), prodziekana Wydziału (...) (...) z czerwca 2014 w sprawie jakoby błędnie wykazanych przez (…) nadgodzin; 2. oddala skargę w zakresie żądania doręczenia skanu (kopii) powołania (…) z Wydziału (...) (...) na funkcję „p.o. Dziekana” Wydziału (...) (...) w K.; 3. stwierdza, że Rektor Uniwersytetu im. (...) w P dopuścił się bezczynności w zakresie określonym w pkt. 1; 4. stwierdza, iż bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Najważniejsze tezy orzeczenia

Z uwagi na użycie niezbyt precyzyjnych sformułowań przy ich wykładni należy kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Uwzględniając powyższe, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym oraz w doktrynie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie ich kompetencji (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. IV SAB/Po 55/10, wyrok WSA w Kielcach z dnia 26 czerwca 2008 r., sygn. akt II SAB/Ke 7/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt II SAB/Wa 85/07, wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009 r., sygn. akt II SAB/Kr 109/08, wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 181/02 publikowane na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl; M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznej w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28).

(...)

W świetle powyższego, a także mając na uwadze treść art. 70 Konstytucji RP – z którego wynika, że organizacja powszechnego kształcenia jest zadaniem władzy publicznej, a publiczne szkoły wyższe są elementem powszechnego systemu kształcenia – oraz art. 15 ust. 1 u.p.s.w. stanowiącego, że władze publiczne zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań, stwierdzić należy, że Uniwersytet, a ściślej jego organy, wykonują zadania publiczne i jako takie są zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy.

(...)

Wobec powyższego uznać należy, iż Rektor jest organem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, a dokumenty wytworzone przez organy mu podległe w związku z realizacją zadań publicznych uznać należy za dokumenty stanowiące informację publiczną (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. IV SAB/Po 55/10, publ. CBOSA; dotyczący tych samych stron postępowania, a więc skarżącego i Rektora).

Przedmiotem skargi jest bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej na