Analizy

Niezależne inicjatywy
na rzecz studentów
i doktorantów

Odwołanie od decyzji komisji rekrutacyjnej na studia wyższe

Przedmiotem artykułu jest przegląd warunków i trybu odwołań od decyzji komisji rekrutacyjnych na studia, w szczególności studia drugiego i trzeciego stopnia, prowadzone przez polskie uczelnie publiczne. W pierwszej części omówione zostaną prawne aspekty procedur odwoławczych. Zasadnicza część artykułu poświęcona jest analizie orzecznictwa sądowo-administracyjnego i poglądów doktryny w przedmiocie odwołań od decyzji komisji rekrutacyjnych, z uwzględnieniem sytuacji problematycznych i dyskusyjnych. Analizowane przypadki dotyczą najczęściej popełnianych błędów związanych z rekrutacją prowadzoną przez odpowiednie organy uczelni. Jednocześnie przywołane przykłady nieprawidłowości mogą być wskazówką dla kandydatów na studia, na co powinni zwrócić uwagę, zwłaszcza w kontekście potencjalnego odwołania od decyzji komisji rekrutacyjnej. Artykuł kończy się podsumowaniem z próbą wskazania rekomendacji i postulatów de lege ferenda.

Regulacje prawne

Zgodnie z art. 169 ust. 10 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z 27 lipca 2005 r. [DzU z 2012 r., poz. 572 z późn. zm.], zwanej dalej: PSW, decyzje w sprawach przyjęcia na studia podejmuje komisja rekrutacyjna powołana przez kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej lub inny organ wskazany w statucie. Natomiast w przypadku, gdy wstęp na studia jest wolny i nie powołuje się komisji rekrutacyjnej, decyzje w sprawie przyjęcia na studia podejmuje kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni lub inny organ wskazany w statucie [art. 169 ust. 11 PSW]. Podobnie decyzje w sprawach przyjęcia na studia doktoranckie podejmują komisje rekrutacyjne powołane przez kierownika jednostki organizacyjnej uczelni lub dyrektora jednostki naukowej [art. 196 ust. 3 PSW]. Na podstawie art. 207 ust. 1 PSW do wyżej wymienionych decyzji w sprawach przyjęcia na studia drugiego i trzeciego stopnia stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Kodeks postępowania administracyjnego z 14 czerwca 1960 r. [DzU z 2016 r., poz. 23], zwanej dalej: k.p.a., oraz przepisy o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego. Ponadto należy zauważyć, że stosownie do treści art. 207 ust. 2 PSW decyzje wydawane przez rektora w pierwszej instancji są ostateczne i w takim przypadku stosuje się do nich odpowiednio art. 127 § 3 k.p.a., czyli strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego samego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Zgodnie z art. 169 ust. 12 PSW od decyzji komisji rekrutacyjnej przysługuje odwołanie, wnoszone w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji, do uczelnianej komisji rekrutacyjnej, powołanej zgodnie ze statutem. Analogicznie, od decyzji kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni lub innego organu wskazanego w statucie jej adresat może wnieść odwołanie do rektora w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji [art. 169 ust. 13 PSW]. Zgodnie z art. 169 ust. 14 PSW w obydwu przypadkach podstawą odwołania może być jedynie wskazanie naruszenia warunków i trybu rekrutacji na studia, określonych zgodnie z ust. 2 tego artykułu, czyli przez senat w drodze uchwały, którą podaje się do wiadomości publicznej nie później niż do dnia 31 maja roku poprzedzającego rok akademicki, którego uchwała ta dotyczy. Podkreślić należy, że za odwołanie nie może być uznane pismo sporządzone i wniesione wcześniej, niż decyzja, od której przysługuje odwołanie, została wprowadzona do obiegu prawnego [zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 czerwca 2008 r. I SA/Wa 1918/07, LEX nr 510283]. Decyzje podjęte przez uczelnianą komisję rekrutacyjną lub rektora w wyniku rozpatrzenia odwołania są ostateczne [art. 169 ust. 15 PSW].

Podobnie od decyzji komisji rekrutacyjnej na studia doktoranckie przysługuje odwołanie w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji, odpowiednio do rektora lub dyrektora jednostki naukowej [art. 196 ust. 4 PSW]. Ponadto art. 196 ust. 4 PSW przewiduje, że podstawą odwołania może być wyłącznie wskazanie naruszenia warunków i trybu rekrutacji na studia doktoranckie, określonych przez senat lub radę naukową jednostki, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, tj. w drodze uchwały podanej do publicznej wiadomości nie później niż 30 kwietnia roku kalendarzowego, w którym rozpoczyna się rok akademicki, którego uchwała ta dotyczy. Decyzja rektora lub dyrektora jednostki naukowej jest ostateczna; odwołaniem od niej jest skarga do sądu administracyjnego.

Należy zauważyć, że z chwilą powołania komisji rekrutacyjnych tylko one mogą podejmować decyzje w sprawach przyjęć na studia. Przypadki upoważniania innych podmiotów do wydawania w tym zakresie rozstrzygnięć (np. powołanie w ramach komisji kilku mniejszych podkomisji i przekazanie im uprawnień do rozstrzygania przedmiotowych spraw) należy uznać za niezgodne z prawem [zob. Dańczak, Decyzja administracyjna…]. Takie rozwiązania naruszają art. 169 ust. 10 PSW, który nie dopuszcza delegowania kompetencji do wydania decyzji w sprawach przyjęcia na studia na inne podmioty. Tym samym wywołują skutek w postaci nieważności decyzji wydanej przez podmiot inny niż komisja rekrutacyjna z uwagi na naruszenie przepisów o właściwości w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. Podobnie za nieważną będzie uznana decyzja podjęta przez komisję rekrutacyjną w składzie odbiegającym od określonego w akcie jej powołania, czyli zarówno gdy rozstrzygnięcie zapadnie przy udziale osób spoza grona komisji, jak i jeśli decyzja zostanie podjęta tylko przez niektórych jej członków, tzn. bez zachowania niezbędnego kworum [tamże].

Ponadto należy zauważyć, że z art. 169 i 196 PSW wynikają materialne kryteria kwalifikacji kandydatów na studia drugiego i trzeciego stopnia. Oznacza to, że osobie, która ich nie spełnia, nie będzie przysługiwał status strony postępowania rekrutacyjnego, z uwagi na brak interesu prawnego. Taki wniosek wynika z wyżej wymienionych przepisów prawa, które oddzielają „dopuszczenie” danej osoby do odbywania studiów od faktu przyjęcia na studia [Dańczak, Decyzja administracyjna…]. W związku z tym osoba niespełniająca warunków dopuszczenia do studiowania nie otrzyma decyzji o odmowie przyjęcia na studia, ale postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania [art. 61 k.p.a.].

Orzecznictwo sądowo-administracyjne oraz poglądy doktryny

Należy podkreślić, że art. 169 ust. 2 PSW upoważnia do określenia warunków i trybu jedynie senat, a nie inne organy uczelni, co potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Łodzi w wyroku z 20 grudnia 2011 r. [wyrok WSA w Łodzi z 20 grudnia 2011 r., III SA/Łd 1042/11, LEX nr 1154685]. Ponadto podstawą decyzji w przedmiocie przyjęcia na studia mogą być wyłącznie te uchwały senatu, które zostały podane do publicznej wiadomości w terminie określonym w art. 169 PSW [wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2011 r., I OSK 683/11, LEX nr 1082799]. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) w Warszawie z 14 grudnia 2009 r. podstawą prawną decyzji dotyczącej przyjęcia na studia nie może być zarządzenie ministra obrony narodowej ustalające warunki i tryb przyjęcia na studia kandydatów na żołnierzy zawodowych [wyrok NSA w Warszawie z 14 grudnia 2009 r., I OSK 613/09, LEX nr 582484]. W ocenie NSA zarządzenie to jako akt wewnętrzny powinno zawierać jedynie regulacje organizacyjne niezbędne przy przyjmowaniu kandydata na szkolenie w danym roku akademickim przez uczelnię wojskową, natomiast podstawę wydania decyzji stanowiły wtedy przepisy Ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych z dnia 11 września 2003 r. [DzU z 2016 r., poz. 178] oraz Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej w sprawie służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych z dnia 31 marca 2004 r. [DzU z 2004 r., nr 66, poz. 614], a także odpowiednie przepisy k.p.a. regulujące kwestie związane z warunkami i trybem powoływania do służby kandydackiej oraz przyjmowania do szkół wojskowych, m.in. w zakresie egzaminów wstępnych, składu komisji rekrutacyjnej oraz trybu odwoływania [tamże].

Należy przyjąć, że komisja rekrutacyjna nie tylko kolegialnie prowadzi postępowanie rekrutacyjne, ale również w sposób kolegialny wypracowuje i wydaje decyzję w sprawie przyjęcia na studia, podpisując ją w pełnym składzie. W decyzji tej powinny zostać wymienione imiona i nazwiska wszystkich członków komisji, którzy podejmowali rozstrzygnięcie. „Pominięcie imion i nazwisk członków komisji, którzy wydawali decyzję w pierwszej instancji, i brak ich podpisów stanowi rażące naruszenie art. 107 § 1 k.p.a., które stosuje się także do decyzji podjętych przez komisję rekrutacyjną do spraw przyjęcia na studia doktoranckie” [wyrok WSA w Krakowie z 24 marca 2015 r., III SA/Kr 1635/14, LEX nr 1668918]. W doktrynie można spotkać również pogląd nieco odmienny, zgodnie z którym „zarówno art. 169 ust. 2, jak i art. 196 ust. 2 p.s.w. przesądzają, że warunki oraz tryb rekrutacji – odpowiednio na studia oraz studia doktoranckie – określa uchwała senatu uczelni. Interpretacja pojęcia trybu zgodnie z jego słownikową definicją jako procedury, czyli ogółu określonych reguł postępowania w danej kategorii spraw, pozwala przyjąć, że ustawodawca przewidział materialnoprawną podstawę do samodzielnego uregulowania przez uczelnie wybranych kwestii procesowych, nie precyzując, o jakie konkretnie zagadnienia chodzi. Nie można więc z tego kręgu wykluczyć problematyki formalnego kształtu decyzji, w tym składanego pod nią podpisu, bo w całym postępowaniu decyzja, jako kończący je akt, stanowi kwestię procesową o najdonioślejszym znaczeniu” [zob. Dańczak, Decyzja administracyjna…]. Nie sposób jednak zgodzić się z twierdzeniem, że „należałoby jednak oczekiwać, by tak wydana decyzja poza podpisem przewodniczącego komisji ujawniała również resztę składu tego organu. Ich podpisy powinny zaś znajdować się w protokole postępowania rekrutacyjnego” [tamże], ponieważ decyzję powinny podpisać wszystkie osoby, które brały udział w jej wydaniu, a zamieszczenie ich podpisów wyłącznie w protokole z postępowania rekrutacyjnego jest niewystarczające do stwierdzenia ważności decyzji.

Jak już zostało wspomniane powyżej, podstawą odwołania od decyzji w przedmiocie przyjęcia na studia może być jedynie wskazanie naruszenia warunków i trybu rekrutacji [art. 169 ust. 14 PSW], nie zaś ocena wiedzy, która nie podlega ocenie żadnego organu, nawet rozstrzygającego sprawy sądowo-administracyjne [Izdebski, Komentarz do art. 169…]. WSA w Warszawie w wyroku z 8 sierpnia 2008 r. stwierdził, że ocena prac egzaminacyjnych należy wyłącznie do osób powołanych w tym celu przez uczelnię, natomiast „ilość uzyskanych punktów, będących wyrazem tej oceny, nie stanowi elementu decyzji administracyjnej”, dlatego poza kognicją sądu administracyjnego pozostają wszelkie zarzuty zmierzające do weryfikacji uzyskanej oceny punktowej [wyrok WSA w Warszawie w wyroku z 8 sierpnia 2008 r., I SA/Wa 133/08, LEX nr 566530].

Ponadto, zdaniem WSA w Olsztynie, jeśli odwołujący się nie wskaże na naruszenie warunków i trybu rekrutacji na studia, to nie jest to brak formalny odwołania i nie oznacza konieczności wezwania do jego usunięcia w trybie art. 64 § 2 k.p.a., z uwagi na to, że art. 169 ust. 8 PSW nie jest przepisem szczególnym, o którym mowa w art. 128 k.p.a. [wyrok WSA w Olsztynie z 16 grudnia 2008 r., II SA/Ol 770/08, LEX nr 469916]. Odmiennie stwierdza P. Dańczak, zdaniem którego treść art. 169 ust. 14 oraz art. 196 ust. 4 PSW „przez zastosowanie frazy, że podstawą odwołania może być jedynie wskazanie naruszenia warunków i trybu rekrutacji, każe jednoznacznie uznać je za lex specialis w stosunku do art. 128 k.p.a.” [zob. Dańczak, Decyzja administracyjna…]. Wydaje się, że najbardziej wyważone stanowisko w tej kwestii zajął WSA w Krakowie, przyjmując, że norma zawarta w wyżej wymienionych przepisach ma charakter szczególny, ponieważ ogranicza z woli ustawodawcy zakres przedmiotowy, do jakiego mogą być odniesione zarzuty w stosunku decyzji odmawiającej przyjęcia na studia [wyrok WSA w Krakowie z 11 maja 2011 r., III SA/Kr 1351/10, LEX nr 994617]. Jednakże przepis ten, zdaniem WSA w Krakowie, nie może stanowić samodzielnej materialnoprawnej podstawy rozstrzygnięcia o odwołaniu, ponieważ warunki i tryb rekrutacji określane są w uchwale senatu, więc powinny być również odzwierciedlone w uzasadnieniu decyzji [tamże].

W wyroku z 8 grudnia 2006 r. WSA w Warszawie podkreślił, że decyzje o przyjęciu (odmowie przyjęcia) na studia wyższe są jednolicie uznawane za indywidualne akty administracyjne [wyrok WSA w Warszawie z 8 grudnia 2006 r., I SA/Wa 1657/06, LEX nr 320565]. Ich kontrola sprawowana przez sądy administracyjne dotyczy wyłącznie zgodności z prawem postępowania decyzyjnego określonych organów, natomiast poza kognicją sądu pozostają kwestie odnoszące się do przyjętych przez uczelnię zasad naboru kandydatów na studia, wyraźnie niekorzystnych dla osób mających tzw. starą maturę, oraz nieskorzystanie przez uczelnię z możliwości przewidzianych w art. 169 ust. 4 PSW [tamże]. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 169 ust. 4 PSW uczelnia może przeprowadzać dodatkowe egzaminy wstępne „tylko w przypadku konieczności sprawdzenia uzdolnień artystycznych, sprawności fizycznej lub szczególnych predyspozycji do podejmowania studiów na danym kierunku niesprawdzanych w trybie egzaminu maturalnego, lub gdy osoba ubiegająca się o przyjęcie na studia posiada świadectwo dojrzałości uzyskane za granicą” [art. 169 ust. 4 PSW], zaś takie egzaminy nie mogą dotyczyć przedmiotów obowiązujących na egzaminie maturalnym.

Ponadto w wyżej wymienionym wyroku w sprawie o sygn. I SA/Wa 1657/06 WSA w Warszawie stwierdził, że odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a., o którym mowa w art. 207 PSW, polega na „zachowaniu przez organ minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia spraw i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony, po dokonaniu analizy akt rozpatrywanej sprawy” [wyrok WSA w Warszawie z 8 grudnia 2006 r., I SA/Wa 1657/06, LEX nr 320565]. Sąd orzekł naruszenie przez organ przepisów o postępowaniu administracyjnym, zwłaszcza art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., ponieważ w aktach sprawy nie było podstawowych dokumentów niezbędnych do oceny prawidłowości przeprowadzonego postępowania rekrutacyjnego, a braki te uniemożliwiły sądowi dokonanie oceny prawidłowości wydania zaskarżonej decyzji, w tym prawidłowości przeprowadzonego postępowania odwoławczego. „(…) Decyzja organów uczelni, w kontekście wyrażonej w art. 77 ust. 5 Konstytucji RP zasady autonomii szkół wyższych, nie musi spełniać tak surowych kryteriów jak decyzja organu administracji publicznej. Dokonując jednak analizy tego zagadnienia, sąd uznał, że odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (o którym mowa w art. 207 PSW) polega na zachowaniu przez organ minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia spraw i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony [por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 2000 r., sygn. SK 19/99, OTK nr 7, poz. 258]. W rozpatrywanej sprawie cała treść zaskarżonej decyzji Rektora Szkoły Głównej Handlowej, poza podaniem podstawy prawnej i pouczenia, sprowadza się do pięciu zdań dotyczących jej stanu faktycznego. Decyzja ta nie posiada w ogóle (nawet w minimalnym zakresie) uzasadnienia prawnego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia Rektora. Nie ma także jakiegokolwiek, choćby jednozdaniowego, odniesienia się organu do zarzutów postawionych przez skarżącego w złożonym odwołaniu” [tamże].

Analiza wyroku WSA w Krakowie z 11 maja 2011 r. wydanego w sprawie o sygn. III SA/Kr 1350/10 [wyrok WSA w Krakowie z 11 maja 2011 r., III SA/Kr 1350/10, LEX nr 795736] prowadzi do dwóch wniosków: wynikające z PSW i uchwał senatu warunki przyjęcia na studia mają charakter materialnoprawny, ponieważ ich spełnienie lub niespełnienie stanowi podstawę decyzji w przedmiocie przyjęcia lub odmowy przyjęcia na te studia; oparcie decyzji w przedmiocie odmowy przyjęcia na studia na ustaleniach oderwanych od zasady przyjmowania kandydatów na podstawie listy uzyskanych punktów stanowi naruszenie warunków rekrutacji, a więc naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. „Wynikający z art. 207 ust. 1 ustawy obowiązek odpowiedniego stosowania w postępowaniu rekrutacyjnym, w tym na studia doktoranckie, przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego kreuje obowiązek dokładnego i wyczerpującego w rozumieniu art. 7 i 77 k.p.a. wyjaśnienia stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do załatwienia sprawy – wydania decyzji w przedmiocie przyjęcia lub odmowy przyjęcia na studia. Oznacza to, iż organy Uczelni winny poczynić ustalenia odzwierciedlone w zebranym materiale i w uzasadnieniu decyzji (art. 107 § 3 k.p.a.) co do tego, czy zostały ustalone kryteria punktowe przewidziane § 2 pkt 3 uchwały Senatu dla naboru na studia doktoranckie na Wydziale (...), jaki wynik punktowy uzyskała skarżąca z poszczególnych elementów postępowania kwalifikacyjnego i jaki wynik był konieczny dla uzyskania decyzji pozytywnej przy przyjętym limicie miejsc” [tamże].

Postępowanie rekrutacyjne na studia wyższe jest sprawą administracyjną, w której – zgodnie z art. 207 PSW – reguły k.p.a. stosowane są odpowiednio, a nie wprost [zob. Orzeszko, Komentarz do art. 169…]. W wyroku z 8 grudnia 2006 r. WSA w Warszawie stwierdził, że odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a., o którym mowa w art. 207 PSW, „polega na zachowaniu przez organ minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia spraw i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony” [wyrok WSA w Warszawie z 8 grudnia 2006 r., I SA/Wa 1657/06, LEX nr 320565]. Należy zauważyć, że ocenie sądu administracyjnego podlega decyzja jako całość, tj. łącznie z uzasadnieniem, którego treść powinna wyrażać motywy, jakimi organ kierował się przy załatwianiu sprawy. „Osoba której odmówiono przyjęcia na studia, powinna mieć jasność zarówno co do kryteriów przyjęcia, jak i zasad obliczania punktacji, która decyduje o możliwości przyjęcia na dany kierunek” [wyrok WSA w Bydgoszczy z 29 grudnia 2008 r., II SA/Bd 867/08, LEX nr 529886]. Zgodnie ze stanem faktycznym wyżej wymienionej sprawy o sygn. II SA/Bd 867/08 organ rekrutacyjny, wskazując na motywy decyzji o odmowie przyjęcia na studia, ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że w postępowaniu kwalifikacyjnym kandydatka nie uzyskała wymaganej liczby punktów, pomijając analizę i sposób wyliczenia punktacji, co spowodowało niemożność dokonania oceny w toku postępowania administracyjnego. Taki błąd nie może zostać naprawiony poprzez próbę oceny określonych okoliczności na etapie odpowiedzi organu rekrutacyjnego na skargę. Ponadto WSA w Bydgoszczy podzielił reprezentowany przez WSA w Warszawie w wyroku z 5 kwietnia 2006 r. pogląd, że „próba uzasadnienia wydanej decyzji w piśmie procesowym, jakim jest odpowiedź na skargę, złożonym po zakończeniu postępowania administracyjnego, nie może zastąpić uzasadnienia rozstrzygnięcia określonego w art. 107 § 3 k.p.a. Pismo procesowe nie może »uzupełniać« zaskarżonej decyzji przez zamieszczenie w nim rozważań i ocen, które winny zostać zawarte w uzasadnieniu faktycznym i prawnym tej decyzji. W odpowiedzi na skargę organ orzekający winien odnieść się do podniesionych w niej zarzutów, a nie dokonywać brakujących ustaleń faktycznych” [wyrok WSA w Warszawie z 5 kwietnia 2006 r., V SA/Wa 2905/05, LEX nr 209713].

Podsumowanie

Należy podkreślić, że wszelkie odstępstwa od wymagań procedury administracyjnej, uzasadnione szczególnymi postanowieniami PSW, nie mogą stać w sprzeczności z ogólnymi zasadami postępowania rekrutacyjnego, które nakazują odpowiednim organom uczelni wydanie decyzji administracyjnej. Postanowienia regulaminów wewnętrznych uczelni nie mogą wyłączać reguł postępowania administracyjnego wskazanych w art. 207 PSW, a zwłaszcza nie mogą zwalniać odpowiedniego organu z obowiązku wydania decyzji w powyższym zakresie. Jak słusznie zauważa Dańczak, redakcja przepisów art. 169 ust. 14 oraz art. 196 ust. 4 PSW jest niefortunna z uwagi na to, że sugerują one, iż jedyną podstawą uchylenia lub zmiany decyzji może być naruszenie warunków i trybu rekrutacji na studia [zob. Dańczak, Decyzja administracyjna…]. Takie rozumienie nie jest właściwe, ponieważ każde inne naruszenie musi być brane pod uwagę i stosownie oceniane przez organ odwoławczy.

Odwołanie osoby, której odmówiono przyjęcia na studia, powinno zawierać zarzuty, o których stanowią art. 169 ust. 14 oraz art. 196 ust. 4 PSW, tj. wskazanie naruszenia warunków i trybu rekrutacji na studia. Niezależnie od tego organ odwoławczy nie będzie związany granicami odwołania, dlatego poza zbadaniem, czy w toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie doszło do naruszenia warunków i trybu rekrutacji, będzie miał również obowiązek ponownie rozpatrzyć sprawę.

W związku z zauważonymi nieprawidłowościami należy zwiększyć kontrolę ministra ds. szkolnictwa wyższego w stosunku do uchwał senatu lub innych organów uczelni w przedmiocie warunków i trybu rekrutacji na studia. Z pewnością niezbędne jest prowadzenie szkoleń dla członków komisji rekrutacyjnych w zakresie stosowania odpowiednich przepisów PSW oraz k.p.a. Wydaje się również, że uzasadnione, zwłaszcza w kontekście odwołań od negatywnych decyzji komisji rekrutacyjnych na studia trzeciego stopnia, byłoby ustanowienie obowiązku powoływania do składu komisji rekrutacyjnych osoby „z zewnątrz”, nieuwikłanej w zależności instytucjonalne danego wydziału czy instytutu. Być może należałoby wprowadzić kontrolę ministra ds. szkolnictwa wyższego w stosunku do rozstrzygnięć komisji rekrutacyjnych.

 

Bibliografia

  • Dańczak P., Decyzja administracyjna w indywidualnych sprawach studentów i doktorantów, LEX 2015.
  • Izdebski H., Komentarz do art. 169 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, w: Izdebski H., Zieliński J., Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, wydanie II, LEX 2015.
  • Orzeszko P., Komentarz do art. 169 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, w: Sanetra W. (red.), Wierzbowski M. (red.), Kubiak M., Kudrycka B., Kurkiewicz A., Lenard M., Miąskiewicz M., Orzeszko P., Róg J., Sieczek E., Suwaj P.J., Szymańska A., Ura E., Wajda P., Wiktorowska A., Winiarz G., Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, WKP 2013
autor: Iwona Miedzińska